Του Γιώργου Καραμπελιά
Έκπληκτη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί επί τέσσερις μήνες τον πλέον απίθανο θίασο να ισχυρίζεται ότι κυβερνά τη χώρα. Ενώ βεβαίως, το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι ακριβώς αυτό, να κυβερνήσει. Διότι η διακυβέρνηση θα υπέθετε είτε την ύπαρξη ενός οράματος επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μας, τέτοιο που διαθέτουμε εμείς και όχι αυτοί, είτε την αποδοχή διαχειριστικής λογικής στα πλαίσια της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση αυτή ούτε όραμα διαθέτει, πέρα από τα «λεφτά υπάρχουν» και την αντιπαλότητα στο μέιλ Χαρδούβελη, ούτε βεβαίως μπορεί να διαχειριστεί μία οικονομία και μια κοινωνία στο ακρότατο σημείο της κρίσης. Γι’ αυτό μέσα σε τέσσερις μήνες, η χώρα επανήλθε στην ύφεση, τα κόκκινα δάνεια εκτινάσσονται, οι πληρωμές του κράτους στα νοσοκομεία έχουν πέσει στο 1/10 από τις περσινές, η λιανική αγορά πλησιάζει να χάσει 20% τον ήδη συρρικνωμένων πωλήσεων, οι τράπεζες έχουν χάσει 35 δισ. ευρώ καταθέσεις και πάνω από 10-15% σε χρηματιστηριακή αξία, και τα μόνα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν, είναι τα επαναλαμβανόμενα σόου διαφόρων διαταραγμένων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καναλιών και του πόπολου. Όση ανοχή εξακολουθεί να υπάρχει από ένα διαρκώς μειούμενο ποσοστό του ελληνικού λαού απέναντί τους, στηρίζεται σε δύο βασικές αιτίες:
Α) Στο γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί την τελευταία εκδοχή του πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχει άλλη άμεση λύση. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία δημοσκόπηση του πανεπιστημίου Μακεδονίας στην οποία η πλειοψηφία αποτιμά πλέον αρνητικά τις διαπραγματευτικές πρακτικές της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα δίνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα τα δύο άλλοτε μαστόδοντα της πολιτικής ζωής, την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ με 15% και 3% αντίστοιχα στην πρόθεση ψήφου! Οι Έλληνες έφτασαν σ’ ένα ψυχολογικό σημείο όπου πλέον δεν έχουν εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ακόμα μικρότερη στους αντιπάλους της. Και αυτοί οι τελευταίοι κάνουν ότι μπορούν για να συντηρούν αυτή την κατάσταση. Ο Σαμαράς δεν εννοεί να ξεκολλήσει από την καρέκλα του, και η μεγάλη εναλλακτική λύση του αστισμού, ο Κώστας Καραμανλής(!), αναπαύεται περιμένοντας ίσως να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας, καταδεικνύοντας έτσι, πως πόσο μικρός είναι κι αυτός. Τα μόνο δύο σχήματα που εμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου, το Ποτάμι και η Χ.Α., είναι για διαφορετικούς λόγους εντελώς ανυπόληπτα και ανίκανα και βέβαια δεν μπορεί να γίνει λόγος για το όραμα της σταλινικής «ολικής επαναφοράς» του ΚΚΕ και των εξωκοινοβουλευτικών παραφυάδων του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση παίζει με αντίπαλο τον εαυτό της γι’ αυτό εξάλλου όλο και πιο έντονα η αντιπολίτευση μεταφέρεται στο εσωτερικό της. Τσίπρας εναντίον Ζωής και Βαρουφάκη, Λαφαζάνης και Νταβανέλος εναντίον Παπαδημούλη, κ.ο.κ.
Β) Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα δεν είναι η ανυπαρξία του πολιτικού προσωπικού, είναι η ραχιτική και χωρίς ραχοκοκαλιά κοινωνία μας. Άραγε δεν γνώριζαν οι Έλληνες τι επρόκειτο να συμβεί με την πολιτική επιτάχυνση που επιτεύχθηκε με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου; Άραγε δεν γνωρίζουν σήμερα την απολύτως καταστρεπτική πορεία που ακολουθεί μια ανύπαρκτη κυβέρνηση; Άραγε δεν γνωρίζουν ότι στο τέλος αυτού του δρόμου, δηλαδή πολύ σύντομα η ήδη υποβαθμισμένη χώρα μας θα κατέβει ακόμα μερικές κατηγορίες; Άραγε δεν βλέπουν τι συμβαίνει με την Αλβανία, τα Σκόπια, την Τουρκία και το μεταναστευτικό; Άραγε αγνοούν ότι η εξωτερική πολιτική των μαθητευόμενων μάγων των καφενέδων του Κολωνακίου οδηγεί στο να δυσαρεστήσουν και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους και τους Ευρωπαίους; Άραγε δεν βλέπουν ότι οι Ποδέμος στην Ισπανία πληρώνουν ήδη τα σπασμένα του Σύριζα καταρρέοντας δημοσκοπικά και γι’ αυτό αποποιούνται πλέον οποιαδήποτε σχέση με την Ελλάδα; Άραγε δεν βλέπουν ότι στα νοσοκομεία οι ασθενείς κουβαλούν πλέον μαζί τους τις γάζες, τις σύριγγες και το βαμβάκι; Δεν γνωρίζουν ότι σ’ ένα μήνα δεν θα πληρώνονται ούτε οι περιβόητες συντάξεις και οι μισθοί; Δυστυχώς οι συμπατριώτες μας είναι μεν αφελείς αλλά πολλοί είναι και κουτοπόνηροι. Αρκετοί έχουν κάποιο λόγο για να κρύβουν το κεφάλι τους σαν την στρουθοκάμηλο στην άμμο. Πολλοί θεώρησαν πως είναι ευκαιρία για να πάψουν να πληρώνουν τη ΔΕΗ, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις τράπεζες, ακόμα και αν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, και επιτέλους να περάσουν κάποιους μήνες «αμεριμνησίας» μετά από την πίεση τόσων χρόνων.
